Krimp is de vijand van kunststofverwerkers, vooral voor grote kunststofproducten met een hoge oppervlaktekwaliteit. Contractie is een hardnekkige ziekte. Daarom zijn er verschillende technologieën ontwikkeld om krimp te minimaliseren en de productkwaliteit te verbeteren. De dikkere delen van spuitgegoten kunststof delen (zoals ribben of uitsteeksels) krimpen sterker dan de aangrenzende omdat de dikkere delen veel langzamer afkoelen dan de omliggende delen. Door het verschil in afkoelsnelheid zal het oppervlak van de voeg zinken, wat een veelvoorkomend teken van krimp is. Deze gebreken beperken het ontwerp en het spuitgieten van kunststofproducten ernstig, met name grote dikwandige producten, zoals afgeschuinde behuizingen voor tv-toestellen en displaybehuizingen.
Voor producten met strenge eisen (zoals huishoudelijke apparaten) moeten gootsteenmarkeringen worden geëlimineerd, terwijl voor producten met lagere eisen aan de oppervlaktekwaliteit (zoals speelgoed) gootsteenmarkeringen zijn toegestaan. Er kunnen een of meer redenen zijn voor de vorming van zinkmarkeringen, waaronder verwerkingsmethoden, onderdeelgeometrie, materiaalkeuze en spuitgietontwerp. Geometrie en materiaalkeuze worden meestal bepaald door de grondstofleverancier en kunnen niet eenvoudig worden gewijzigd. Maar fabrikanten van spuitgietmatrijzen hebben nog steeds veel factoren in het ontwerp van spuitgietmatrijzen die de krimp zullen beïnvloeden. Het ontwerp van de koelloper, het type poort en de poortgrootte zullen veel effecten hebben. Kleine poorten (zoals buisvormige poorten) koelen bijvoorbeeld veel sneller af dan taps toelopende poorten. Voortijdige afkoeling aan de poort zal de vultijd in de spouw verkorten en daarmee de kans op verzakkingen vergroten. Voor spuitgietwerkers is het aanpassen van de verwerkingsomstandigheden een manier om het krimpprobleem op te lossen.
Vuldruk en tijd kunnen de krimp aanzienlijk beïnvloeden. Na het vullen van het onderdeel zal het overtollige materiaal de holte blijven vullen om de krimp van het materiaal te compenseren. Een te korte vulfase zal leiden tot een toename van de krimp, wat uiteindelijk zal leiden tot meer of meer krimpsporen. De methode zelf kan de krimpmarkeringen niet tot een bevredigend niveau reduceren, maar de spuitgieter kan de vulomstandigheden aanpassen om de krimpmarkeringen te verbeteren. Een andere methode is het modificeren van de spuitgietmatrijs. Een eenvoudige oplossing is om het conventionele kerngat aan te passen, maar het kan niet worden verwacht dat deze methode voor alle harsen toepasbaar is. Bovendien is de gasondersteunde methode ook het proberen waard.3
